Κι αν για ένα μεγάλο διάστημα ως τη δεδομένη στιγμή, ο βραδυνός εαυτός επικράτησε του πρωινού... τότε τι?
Που το πρόβλημα? Τι συνέβη από τότε και τι γίνεται τώρα?
Αυτός δεν ήταν ο πιο δυνατός? Αυτό δεν ήταν το ζητούμενο?
Το θέμα όμως είναι οι αξιώσεις του Κυρίου Βραδυνού. Τι ζήτησε και τι πήρε.
Κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι σου να δώσεις τα πάντα για να κάνεις αυτό "το κάτι" που έχετε πιο ισχυρό, αλλά και ταυτόχρονα προσπαθώντας να μην εγκαταλείψεις τον πρωινό σου εαυτό για πάντα, κάπου κάτι χάνεις.
Κλέβεις μια στιγμή. Ωραία στιγμή. Την απολαμβάνεις. Την ζεις. Την αναπολείς. Αλλά για πόσο?
Κι αυτός ο Βραδυνός, να αντλεί κι άλλη δύναμη από σένα. Να κυριαρχεί. Και η καθημερινότητά σου πια να είναι αυτή. Να παραγκωνίζεται σιγά σιγά ο Πρωινός κι ο Βραδυνός επιτέλους να ζει κι αυτός. Κι εσύ χαίρεσαι. Λες στον εαυτό σου "Επιτέλους, είσαι ένας!". Και είναι αυτός που θέλεις.
To be continued...
Σάββατο 7 Αυγούστου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
