....Πόσο ακόμα....

Πόσο ακόμα θα αντέχω να πονώ,
πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να μετρώ κάθε στιγμή κάθε λεπτό
που δε σ' έχω.

Πόσο ακόμα, πόσο ακόμα
πόσο ακόμα, πόσο ακόμα…

Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια,
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ, σημάδια.
Πόσο ακόμα θα μπορώ, πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω.

Πόσο ακόμα…

Κρατώ φεγγάρι φωτεινό, ήλιο ηλιόλουστο
κι απομακρύνομαι από κάθε τι κακόγουστο
θα στύψω όλο τον ουρανό κι απ' αυτόν θα πλυθώ
αν τυχόν κι εγώ εκεί που είσαι ξαναβρεθώ.

Πόσο ακόμα θα αντέχω να γυρνώ
μέρα νύχτα δίχως προορισμό.
Πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να πέφτω και να ζω στο κενό.
Να γυρνώ μέσα στους δρόμους στο χαμό
και τέλος δε μπορώ να βρω.
Να μη σ' έχω… (που δε σ’ έχω)

Πόσο ακόμα θα ζεις στην καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού.
Πόσο ακόμα θα ζεις μέσα σ' ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος, μόνος φίλος λογική ενός τρελού.

Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια,
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια.
Πόσο ακόμα θα μπορώ, πόσο ακόμα θα αντέχω,
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω.

Πόσο ακόμα…

Πόσο ακόμα θα ζεις μες την καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού.
Πόσο ακόμα θα ζεις μέσα την ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος, μόνος φίλος λογική ενός τρελού.

Πόσο ακόμα θα μπορώ, πόσο ακόμα θα αντέχω,
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω.

Πόσο ακόμα…