Το ζητημα ειναι απλα να κανουμε μια κουβεντα; "Την" κουβεντα; Δεν ειναι κατι πιο βασικο; Πιο ουσιαστικο; Δεν ειναι να βρεθουμε; Να σε δω, να με δεις;
Ξερω οτι κανεις μονο αυτα που εσυ θελεις. Δεν κανεις κατι με το ζορι. Και στο σπιτι μου ηρθες, και στο κρεβατι μου κοιμηθηκες, και τα σεντονια μου σε μυρισαν..υστερα απο τοσα χρονια που σε ζητουσαν.
Δεν ηταν αναγκη να αρρωστησω. Κοντευει να περασει χρονος. Οι μηνες περασαν αερας. Δεν με σταματησες, απ'το να ερχομαι. Ηξερες οτι ερχομαι για σενα. Αλλα δεν σε ενοιαζε. Δεν σε νοιαζει. Μπορουσες απλα να μου το πεις. Μπορουσες επισης απο την πρωτη στιγμη που σου εκδηλωσα αυτα που σκεφτομαι, να μην με προσκαλεις απο κει κι απο δω, Γιαννενα, Κομοτηνη.. κι εγω να ειμαι ετοιμη με το σακιδιο μου και να λεω "τωρα θα φυγω με το επομενο κτελ..τωρα..με το επομενο". Ξοδεψα τοσα λεφτα, αλλα προπαντων τοση ενεργεια, τοση υγεια...
Δεν εχω αυτοκαταστροφικες τασεις. Οχι. Αυτες ερχονται απο μονες τους, επειδη βαζω τους αλλους πανω απο μενα. Βαζω εσενα πανω απο μενα.
Τι ηταν το τοσο κακο στο να φτασω να συνειδητοποιησω τι ηθελα απο τη ζωη μου; και να ημουν διατεθειμενη να παρω τα ρισκα; Το πολυ πολυ να ετρωγα τα μουτρα μου. Αλλα οχι κι ετσι.
Σκεφτηκα οτι μπορει να γερασω, γιατι τα χρονια περνανε γρηγορα, και ακομα να μαραζωνω για μας. Εδω περασαν 2 χρονια για πλακα. Δυο χρονια που πηγαινοερχομουνα και αναζητουσα ακομα.
Οταν ο αλλος αδιαφορει ειναι ξεκαθαρο το τι θελει απο σενα. Τιποτα. Εγω ομως ηθελα να βγεις απο τη βολεψη σου, να ενοχληθεις στην αναγκη, και να ανοιξεις το ρημαδι το στομα σου, να κανεις κατι. Να πεις κατι.
Ολες αυτες τις εβδομαδες, μηνας κιολας, εισαι εδω. Διπλα μου. Μια γειτονια. Που ειναι το τηλεφωνημα σου; Πουθενα. Που ειναι το μηνυμα σου; Πουθενα.
Τι ψαχνω τωρα κι εγω . . . ;
Τι να λεμε...Πως σταλα δεν εχω εγωισμο; Πως δεν μπορω να σου θυμωσω; να πεισμωσω; Εσυ ο ιδιος απορρησες με τη γλυκουλα συμπεριφορα μου και περιμενες να αντιδρασω αλλιως μετα απο τα τοσα.. Μαλλον ηθελες ετσι να στο κανω πιο ευκολο. Και την επομενη στιγμη αναρωτιεσαι γιατι σου μιλαω σαν να εχεις κανει κατι κακο.
Κατα τη δικη σου αποψη, απο τη δικη σου σκοπια του πραγματος, ολα ειναι μια χαρα. Δεν εχεις κανει κατι κακο. Ισχυει. Ετσι ειναι. Το να κανεις κατι κακο, ειναι κατι. Ειναι μια αντιδραση. Απαιτει ενεργεια. Η αδρανεια ειναι το προβλημα εδω. Το να μην κανεις τιποτα. Λες και δεν εχεις ανθρωπους και καταστασεις να αντιμετωπισεις...
Δεν με αναζητησες ποτε. Ξερω γιατι. Γιατι πολυ απλα δεν θελεις.
Δεν με χρειαζεσαι.
Δεν με εχεις αναγκη οπως εγω.
Κι ομως, μπορεις να μου το πεις. Και χωρις να αρρωστησω.
Δεκα λεπτα! Εστω πεντε! Λες πως δεν θα μου εφταναν..
Δεν τα αξιζω ομως;
Κανεις δεν θελει να ειναι κακος. Θελεις να τα κανεις ολα σωστα; Εισαι εδω. Κι εγω ειμαι εδω. Οπως και τοσες αλλες φορες, που τις απεφυγες και τις προσπερασες. Στον ιδιο τοπο. Στον ιδιο χρονο.
Περιμενω.
