Wicked Game 7/8/2010

Κι αν για ένα μεγάλο διάστημα ως τη δεδομένη στιγμή, ο βραδυνός εαυτός επικράτησε του πρωινού... τότε τι?
Που το πρόβλημα? Τι συνέβη από τότε και τι γίνεται τώρα?
Αυτός δεν ήταν ο πιο δυνατός? Αυτό δεν ήταν το ζητούμενο?
Το θέμα όμως είναι οι αξιώσεις του Κυρίου Βραδυνού. Τι ζήτησε και τι πήρε.

Κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι σου να δώσεις τα πάντα για να κάνεις αυτό "το κάτι" που έχετε πιο ισχυρό, αλλά και ταυτόχρονα προσπαθώντας να μην εγκαταλείψεις τον πρωινό σου εαυτό για πάντα, κάπου κάτι χάνεις.
Κλέβεις μια στιγμή. Ωραία στιγμή. Την απολαμβάνεις. Την ζεις. Την αναπολείς. Αλλά για πόσο?

Κι αυτός ο Βραδυνός, να αντλεί κι άλλη δύναμη από σένα. Να κυριαρχεί. Και η καθημερινότητά σου πια να είναι αυτή. Να παραγκωνίζεται σιγά σιγά ο Πρωινός κι ο Βραδυνός επιτέλους να ζει κι αυτός. Κι εσύ χαίρεσαι. Λες στον εαυτό σου "Επιτέλους, είσαι ένας!". Και είναι αυτός που θέλεις.


To be continued...

....Πόσο ακόμα....

Πόσο ακόμα θα αντέχω να πονώ,
πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να μετρώ κάθε στιγμή κάθε λεπτό
που δε σ' έχω.

Πόσο ακόμα, πόσο ακόμα
πόσο ακόμα, πόσο ακόμα…

Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια,
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ, σημάδια.
Πόσο ακόμα θα μπορώ, πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω.

Πόσο ακόμα…

Κρατώ φεγγάρι φωτεινό, ήλιο ηλιόλουστο
κι απομακρύνομαι από κάθε τι κακόγουστο
θα στύψω όλο τον ουρανό κι απ' αυτόν θα πλυθώ
αν τυχόν κι εγώ εκεί που είσαι ξαναβρεθώ.

Πόσο ακόμα θα αντέχω να γυρνώ
μέρα νύχτα δίχως προορισμό.
Πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να πέφτω και να ζω στο κενό.
Να γυρνώ μέσα στους δρόμους στο χαμό
και τέλος δε μπορώ να βρω.
Να μη σ' έχω… (που δε σ’ έχω)

Πόσο ακόμα θα ζεις στην καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού.
Πόσο ακόμα θα ζεις μέσα σ' ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος, μόνος φίλος λογική ενός τρελού.

Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια,
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια.
Πόσο ακόμα θα μπορώ, πόσο ακόμα θα αντέχω,
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω.

Πόσο ακόμα…

Πόσο ακόμα θα ζεις μες την καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού.
Πόσο ακόμα θα ζεις μέσα την ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος, μόνος φίλος λογική ενός τρελού.

Πόσο ακόμα θα μπορώ, πόσο ακόμα θα αντέχω,
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω.

Πόσο ακόμα…

Nothing more ....

Oh my baby baby
I love you more than I can tell
I don't think I can live without you
and I know that I never will

Oh my baby baby
I want you so it scares me to death
I can't say anymore than "I love you"
Everything else is a waste of breath

. . .

I want you
You've had your fun you don't get well no more
I want you
Your fingernails go dragging down the wall
..Be careful darling you might fall..
I want you
I woke up and one of us was crying
I want you
You said "Young girl I do believe you're dying"
I want you
If you need a second opinion as you seem to do these days
I want you
You can look in my eyes and you can count the ways
I want you
Did you mean to tell me but seem to forget
I want you
Since when were you so generous and inarticulate
I want you
It's the stupid details that my heart is breaking for
It's the way your shoulders shake and what they're shaking for
I want you
It's knowing that she knows you now after only guessing
I want you
It's the thought of her undressing you or you undressing
I want you
She tossed some tatty compliments your way
I want you
And you were fool enough to love it when she said
"I want you"
I want you
The truth can't hurt you it's just like the dark
It's scares you witless
But in time you see things clear and stark
I want you
Go on and hurt me now and then we'll let it drop
I want you
I'm afraid I won't know where to stop
I want you
I'm not ashamed to say I cried for you
I want you
I want to know the things you did that we do too
I want you
I want to hear she pleases you more than I do
I want you
I might as well be useless for all it means to you
I want you
Did you call her name out as she held you down
I want you
Oh no my darling, not with that clown
I want you....
I want you
You've had your fun you don't get well no more
I want you
No-one who wants you could want you more ...
I want you
I want you


I want you
Every night when I go off to bed and when I wake up
I want you
I'm going to say it once again till I instill it
I know I'm gonna feel this way until you kill it ...
I want you
I want you
I want you

Χρόνια πολλά λοιπόν!

Και σήμερα, ειδικά σήμερα, ήθελες να ξυπνήσεις πιο όμορφα από τις άλλες μέρες...
Ήρθε όμως ο πρωινός εαυτός και επιβλήθηκε... Πάτησε πόδι.

Εκείνος έχει αναλάβει το μεγαλύτερο κομμάτι της λογικής και σου υπενθυμίζει πως έχεις υποχρεώσεις, πως πρέπει "όπως έστρωσες να κοιμηθείς", πως πρέπει να κρύψεις πάλι τον άλλον μέσα σου..
Δεν είπε κανείς ότι αυτός ο συγκεκριμένος είναι ο "κακός" της υπόθεσης. Όχι. Έχει κι αυτός τα πολύ καλά του όπως και ο άλλος έχει τα πολύ κακά του.

Υπάρχει μια κρυφή αλήθεια όμως.. Ο ένας εαυτός, ο βραδυνός, είναι πιο δυνατός από τον άλλο.. Κι όποτε βρει ευκαιρία, ξεμυτίζει.. Δεν μπορεί όμως να επαναστατήσει κόντρα στον άλλο. Όχι από μόνος του. Χρειάζεται ένα έναυσμα. Χρειάζεται έναν σύμμαχο.

-Σήμερα είναι δική μου η μέρα, λέει ο βραδυνός εαυτός. Θα την διεκδικήσω.
-Κι όμως,όσο και να θέλεις, απαντάει ο άλλος,όσο υπάρχω εγώ εδώ, οι μέρες θα είναι δικές μου και οι νύχτες μόνο δικές σου.
-Θα δεις. Όταν θα καταφέρω να πείσω ολοκληρωτικά αυτή την ύπαρξη πως μόνο εγώ είμαι αυτό που θέλει και χρειάζεται, θα μαζέψεις μπογαλάκια.
-Μην είσαι αστείος. Μήπως εγώ δεν της προσφέρω πολλά?? Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα καλύτερα είναι εμείς οι δυο να γίνουμε ένα. Να αλληλοσυμπληρωθούμε.

Κι εσύ ξυπνάς.. Τεντώνεσαι και χαμογελάς στο φως της καινούριας ημέρας. Χαμογελάς γι'αυτά που θα σου φέρει η μέρα, χαμογελάς γιατί ελπίζεις σε κάτι άλλο, αλλά και γιατί ξέρεις πως σε μερικές ώρες θα έρθει πάλι η νύχτα.
Και ανυπομονείς.
Σήμερα ο πρωινός εαυτός σου υποσχέθηκε άγχος και τρέξιμο.
Ο βραδυνός σου υποσχέθηκε γιορτή και πάρτυ μέχρι το πρωί. Σου φωνάζει από το πρωί κρυφά να μην το ξεχάσεις. Γιατί γιορτάζετε σήμερα. Μην το ξεχνάς. Γιορτάζετε εσύ κι αυτός ο εαυτός, για χάρη κάποιου άλλου. Αυτού που σας ενώνει.

Χρόνια πολλά λοιπόν!

Όταν η μάνα μου με φώναξε σήμερα για μεσημεριανό και δεν της απάντησα, είπε : "Τι έπαθε αυτή? Χάθηκε?"
Μέσα στην ειρωνία της είπε σοφή κουβέντα όμως.. Αυτό είναι! Χάθηκα... εδώ και καιρό..

Μήπως έχω χαθεί μέσα σε δρόμους που καίνε?
Μάλλον έχω χαθεί μέσα σε συναρτήσεις Excel, εργασίες, πτυχιακές, εργαστήρια, χρωστούμενα μαθήματα, εξεταστέα ύλη και στην τρελή μου την φύση.. που έχει αλλοφρονήσει..

Και προσπαθώ.. αλήθεια προσπαθώ..
κι ακούω στο ραδιόφωνο Rous: "Σ'αυτό τον κόσμο που μόνος μου ζω, δεν υπάρχουν κανόνες, μα μόνο εξαιρέσεις..."
Κι αν η διχασμένη μου προσωπικότητα μπορούσε να κάνει την εξαίρεση,να ζει σε διαφορετικά σώματα, όλα θα ήταν πιο απλά... Τότε θα είχα δύο εαυτούς-ανθρώπους που θα τα τακτοποιούσαν όλα για μένα.. Και ο κάθε εαυτός μου θα ήταν ήσυχος.. Κι εγώ σαν σύνολο θα ήμουν ήσυχη... Αλλά πρέπει αυτούς τους δύο εαυτούς να βρίσκω κάθε φορά τη δύναμη να τους έχω σε ένα σώμα και να τους βάζω να παίρνουν μαζί αποφάσεις και να κάνουν επιλογές.. Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Ποιος θα πάρει κάθε φορά το ρίσκο??..
Κάποιες φορές μάλιστα μένουν στάσιμοι στο να τσακώνονται, γιατί είναι πολύ ισχυρογνώμονες. Οπότε απομένει να δοθεί λύση από κάποιον εξωτερικό παράγοντα.
Τώρα τελευταία βέβαια έχουν βρει ένα σύστημα που τους εξυπηρετεί κάπως.. τα βράδυα υπερτερεί ο ένας και τα πρωινά υπερτερεί ο άλλος.

Τώρα αυτό πως να στο πω...
Είναι όταν πέφτεις να κοιμηθείς, λίγο μετα τις 3 το βράδυ, όπου ο ένας εαυτός, αυτός με την λιγότερη λογική, βγαίνει απότομα στην επιφάνεια και φωνάζει στον Έρωτα να ξυπνήσει το Πάθος,αυτά που είχες καταφέρει με κόπο να κρύψεις την ημέρα, παρ'όλο που αδιάκοπα τριγυρνούσαν στο μυαλό σου.
Αυτό το πάθος όμως ζει μέσα σου, είναι κομμάτι σου. Δεν είναι απλά σκέψη του μυαλού σου. Είναι κομμάτι σου από τότε που θυμάσαι να ένιωσες πάθος. Και έρχονται και οι δυο μαζί, ο Έρωτας και το Πάθος, και ανακατεύονται,και σου σκαλίζουν τα εσώψυχά σου, αναπαράγουν στο μυαλό σου σαν σκηνές από ταινία τις απόλυτες και μοναδικές εκείνες στιγμές που τα άφησες να ενωθούν και να γίνουν έκρηξη, που αφέθηκες να νιώσεις... Εκείνες τις λίγες μοναδικές ανεπανάληπτες στιγμές!..
Και αποκοιμιέσαι έτσι γλυκά, μ' ένα χαμόγελο στο στόμα και ονειρεύεσαι, ελπίζεις, περιμένεις πως θα'ρθει το πρωί και θα είσαι ακόμα εκεί,με αυτόν τον εαυτό, να ζεις πια την ημέρα όπως την έζησαν ο Έρωτας και το Πάθος τη νύχτα, λίγο πριν κοιμηθείς...

Και όταν ξυπνάς, πρωτού ο άλλος σου εαυτός αναλάβει τα ηνία, κάνεις μια ευχή, μια προσευχή.. Το βράδυ που θα έρθει, και το επόμενο, και το επόμενο... να ξυπνήσεις με τον ίδιο εαυτό.. με αυτόν που σε ταξίδεψε.. και να σου φέρει επιτέλους αυτό που λαχταράς για να ξαναγίνει αυτή η έκρηξη μέσα σου.. αυτό που ζωντανεύει στα μάτια σου το βράδυ.. αυτό για το οποίο χαμογελάς...