Όταν η μάνα μου με φώναξε σήμερα για μεσημεριανό και δεν της απάντησα, είπε : "Τι έπαθε αυτή? Χάθηκε?"
Μέσα στην ειρωνία της είπε σοφή κουβέντα όμως.. Αυτό είναι! Χάθηκα... εδώ και καιρό..

Μήπως έχω χαθεί μέσα σε δρόμους που καίνε?
Μάλλον έχω χαθεί μέσα σε συναρτήσεις Excel, εργασίες, πτυχιακές, εργαστήρια, χρωστούμενα μαθήματα, εξεταστέα ύλη και στην τρελή μου την φύση.. που έχει αλλοφρονήσει..

Και προσπαθώ.. αλήθεια προσπαθώ..
κι ακούω στο ραδιόφωνο Rous: "Σ'αυτό τον κόσμο που μόνος μου ζω, δεν υπάρχουν κανόνες, μα μόνο εξαιρέσεις..."
Κι αν η διχασμένη μου προσωπικότητα μπορούσε να κάνει την εξαίρεση,να ζει σε διαφορετικά σώματα, όλα θα ήταν πιο απλά... Τότε θα είχα δύο εαυτούς-ανθρώπους που θα τα τακτοποιούσαν όλα για μένα.. Και ο κάθε εαυτός μου θα ήταν ήσυχος.. Κι εγώ σαν σύνολο θα ήμουν ήσυχη... Αλλά πρέπει αυτούς τους δύο εαυτούς να βρίσκω κάθε φορά τη δύναμη να τους έχω σε ένα σώμα και να τους βάζω να παίρνουν μαζί αποφάσεις και να κάνουν επιλογές.. Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Ποιος θα πάρει κάθε φορά το ρίσκο??..
Κάποιες φορές μάλιστα μένουν στάσιμοι στο να τσακώνονται, γιατί είναι πολύ ισχυρογνώμονες. Οπότε απομένει να δοθεί λύση από κάποιον εξωτερικό παράγοντα.
Τώρα τελευταία βέβαια έχουν βρει ένα σύστημα που τους εξυπηρετεί κάπως.. τα βράδυα υπερτερεί ο ένας και τα πρωινά υπερτερεί ο άλλος.

Τώρα αυτό πως να στο πω...
Είναι όταν πέφτεις να κοιμηθείς, λίγο μετα τις 3 το βράδυ, όπου ο ένας εαυτός, αυτός με την λιγότερη λογική, βγαίνει απότομα στην επιφάνεια και φωνάζει στον Έρωτα να ξυπνήσει το Πάθος,αυτά που είχες καταφέρει με κόπο να κρύψεις την ημέρα, παρ'όλο που αδιάκοπα τριγυρνούσαν στο μυαλό σου.
Αυτό το πάθος όμως ζει μέσα σου, είναι κομμάτι σου. Δεν είναι απλά σκέψη του μυαλού σου. Είναι κομμάτι σου από τότε που θυμάσαι να ένιωσες πάθος. Και έρχονται και οι δυο μαζί, ο Έρωτας και το Πάθος, και ανακατεύονται,και σου σκαλίζουν τα εσώψυχά σου, αναπαράγουν στο μυαλό σου σαν σκηνές από ταινία τις απόλυτες και μοναδικές εκείνες στιγμές που τα άφησες να ενωθούν και να γίνουν έκρηξη, που αφέθηκες να νιώσεις... Εκείνες τις λίγες μοναδικές ανεπανάληπτες στιγμές!..
Και αποκοιμιέσαι έτσι γλυκά, μ' ένα χαμόγελο στο στόμα και ονειρεύεσαι, ελπίζεις, περιμένεις πως θα'ρθει το πρωί και θα είσαι ακόμα εκεί,με αυτόν τον εαυτό, να ζεις πια την ημέρα όπως την έζησαν ο Έρωτας και το Πάθος τη νύχτα, λίγο πριν κοιμηθείς...

Και όταν ξυπνάς, πρωτού ο άλλος σου εαυτός αναλάβει τα ηνία, κάνεις μια ευχή, μια προσευχή.. Το βράδυ που θα έρθει, και το επόμενο, και το επόμενο... να ξυπνήσεις με τον ίδιο εαυτό.. με αυτόν που σε ταξίδεψε.. και να σου φέρει επιτέλους αυτό που λαχταράς για να ξαναγίνει αυτή η έκρηξη μέσα σου.. αυτό που ζωντανεύει στα μάτια σου το βράδυ.. αυτό για το οποίο χαμογελάς...